त्यांच्या विज्ञान कादंबर्‍या केवळ रहस्यकथा नसून त्यांत विज्ञानाच्या पार्श्वभूमीवर निसर्गाचे आव्हान, माणसाचा स्वार्थ व त्याची हतबलता यांचेही दर्शन घडते, तर ‘ओ जॉनी’सारख्या लघुकादंबरीतून गोव्यातील फुटबॉलच्या विश्वातील जीवघेणी स्पर्धा व कारस्थाने यांचे दर्शन घडते.
त्यांच्या ‘रिंग ऑफ सॅटर्न’ (१९८०), ‘पाय नसलेली माणसे’ (१९८२ व ‘पुरंध्रा’ (२००६) या कथासंग्रहांतून माणसा-माणसांमधल्या नात्यांचा कधी करकचून आवळला जाणारा, तर कधी सुटून मोकळा होणारा गोफ विणला जातो. वैशिष्ट्यपूर्ण व्यक्ती, उत्कट प्रसंग, निकोप पुरोगामी दृष्टी, बोलीभाषेची सहजता व शैली ही त्यांच्या कथांची प्रमुख वैशिष्ट्ये आहेत.
भविष्याचा वेध घेत प्रत्यक्षात घडणार्‍या वैज्ञानिक घटनांच्या आधारे मानवाचा स्वार्थ, निर्घृण निसर्ग आणि अदम्य प्रवृत्ती यांच्या परस्पर संघर्षांतून हेबळेकरांमधील कलावंत भविष्याचा जो वेध घेतो, तो दुर्मीळ आहे. रूपक व फँटसीचा गोडवा, त्यातील गूढता आणि केवळ विज्ञानाकरिता विज्ञानाची भलामण असा एकेरी दृष्टिकोन न स्वीकारता, विज्ञानालाही एक मानवी चेहरा असू शकतो हे हेबळेकरांनी दाखविले आहे. त्यांच्या ‘भद्रमुखी’ या २००६ साली प्रकाशित झालेल्या कादंबरीत ही सर्व वैशिष्ट्ये दिसून येतात तर ‘सलोमीचं नृत्य’मधील गोमंतकाच्या निसर्ग व संस्कृतीचा भविष्यकाळात होऊ घातलेला विनाश अस्वस्थ करून सोडतो. त्यामुळे विज्ञानकथा लिहिणार्‍या मराठीतील मोजक्या लेखकांत त्यांची दखल घ्यावी लागते.