अरुण कृष्णराव हेबळेकर यांचा जन्म मुंबई येथे एका उच्चमध्यमवर्गीय, सारस्वत कुटुंबात झाला. त्यांचे सर्व शिक्षण मुंबई येथे झाले. मुंबई विद्यापीठातून त्यांनी एम.एस्सी. (१९६४) व पीएच.डी. (१९८०) ह्या पदव्या घेतल्या. प्रारंभी मुंबईतील विल्सन व नंतर के.जे. सोमय्या या महाविद्यालयांतून पदार्थ-विज्ञान या विषयाचे अध्यापन केल्यावर १९६४ सालापासून मडगाव (गोवा) येथील श्रीमती पार्वतीदेवी चौघुले महा-विद्यालयात १९७४पर्यंत अध्यापन केले. नंतर त्यांनी पणजी येथे मुंबई विद्यापीठाच्या अध्यापन व संशोधन केंद्रात १९७४ ते १९७५ या काळात व नंतर गोवा विद्यापीठात १९८५ ते १९८८ सालापर्यंत काम केले. नंतर १९८८पासून १९९३पर्यंत फोंडा एज्युकेशन सोसायटीच्या कला व विज्ञान महाविद्यालयात ते प्राचार्य होते. मध्यंतरी, काही काळ ते गोवा विद्यापीठाचे कुलसचिव व नंतर पुन्हा १९९५ ते २००३ सालापर्यंत, निवृत्तीपर्यंत त्यांनी प्राचार्यपदावर काम केले.
आजवर त्यांचे ‘थिऑरिटिकल फिजिक्स’ या विषयावरील सात शोधनिबंध प्रकाशित झालेले आहेत. गोवा कोकणी अकादमीच्या ‘नवो सोद’ या शास्त्रीय विषयाला वाहिलेल्या नियतकालिकाचे ते काही काळ मानद संपादक होते.
हेबळेकरांनी विपुल ललित लेखन केलेले असून त्यांतील विषयांची झेप व विविधता लक्ष वेधून घेते. त्यांचे कादंबरीलेखन वास्तववादी, तसेच ते भविष्याचा वेध घेणारे विज्ञानपरही आहे. ‘सलोमीचे नृत्य’(१९८३), ‘रुद्रमुख’(१९८५), ‘आदित्य’ (१९९०), ‘भृगुसेतू’ (१९९०), ‘जोनास आर्क’ (१९९९), ‘भद्रमुखी’ (२००६), या विज्ञान कादंबर्‍यांतून भविष्यात डोकावून पुढील काळातील विज्ञान प्रगतीचा व त्याचा दुरुपयोग करून अरिष्टे ओढवून घेण्याच्या मानवी प्रवृत्तीवर बोट ठेवण्याचा प्रयत्न आहे. विज्ञानाचे फायदे आहेत, तसेच त्यातून देशद्रोह, गुन्हेगारी व विनाश यांनाही ते कसे कारणीभूत ठरते, याचे त्यांनी प्रभावी चित्रण केले आहे. ‘आदित्य’ हा अणुसंकल्प जैविक संघटना न बनता तो नियंत्रणाबाहेर का गेला याभोवती कथानक फिरते ठेवून, विज्ञान व मानव यांच्यातील संबंधांवर मार्मिक प्रकाश टाकण्याचा प्रयत्न ‘आदित्य’मध्ये लक्ष वेधून घेतो. अन्य कादंबर्‍यांना आंतरराष्ट्रीय गुन्हेगारीची पार्श्वभूमी आहे.